Waarom deze vrouwen strijden tegen feminisme en immigratie | De Volkskrant

Ze zijn jong, knap en rechts-radicaal en trekken ten strijde tegen het feminisme, dat het Westen zou bedreigen. 

Het vrouwelijke gezicht van radicaal rechts is knap, jong, blond en beschouwt het hedendaags feminisme als een groot gevaar voor de westerse beschaving. En hoe ongemakkelijk het ook is om meteen over het uiterlijk van vrouwen te beginnen, in dit geval is er geen ontkomen aan.

Zie bijvoorbeeld Eva Vlaardingerbroek, een rechtsfilosoof en Forum voor Democratie-medewerker in Brussel die vorige week zondag het vierde FvD-congres toesprak en vertelde dat ‘de moderne feminist helemaal niets voelt voor Europa en de Europese waarden’. Een andere jonge, blonde Nederlandse vrouw in dit rijtje is Ava Brighton – niet haar echte naam – die vanuit Spanje veelbekeken YouTube-vlogs maakt over ‘doorgeslagen feministen’ die uit zijn op de vernietiging van de man.

Internationaal zijn er legio vergelijkbare voorbeelden. Er is de Canadese Lauren Southern die zwoele Instagramfoto’s afwisselt met YouTube-vlogs waarin ze op straat de confrontatie zoekt met feministen. Er zijn de tweelingzusjes Brittany en Nicole Pettibone – brunettes – die op YouTube betogen dat echte vrouwelijkheid aan het wegkwijnen is omdat feministen vrouwen aanmoedigen om mannelijker te worden. Er is de ranke Russisch-Amerikaanse wit-nationalist Lana Lokteff die gelooft dat het feminisme niet stopt voordat de westerse beschaving ten val is gebracht. En dan is er nog de 19-jarige Naomi Seibt, een Duitse rijzende ster die deze week door De Telegraaf werd geportretteerd als de ‘anti-Greta’, oftewel de klimaatsceptische tegenhanger van Greta Thunberg. Ook Seibt moet weinig hebben van het feminisme en maakt onder de hashtag #FierceWithoutFeminism video’s waarin ze het vrouwenquotum in het bedrijfsleven hekelt.

Het tot in de puntjes verzorgde voorkomen van veel van deze vrouwen is geen toeval. Zij beschouwen zichzelf als het volledige tegendeel van feministen. In het rechts-radicale milieu gelden die als lelijk, onvrouwelijk, zuur en proberen zij op hysterische wijze op gelijke voet met mannen te komen. Maar vrouwen en mannen zijn nu eenmaal anders, vinden deze rechts-radicale dames. Gedraag je daar dan ook naar.

‘Hedendaagse feministen maken alle verschillen tussen mannen en vrouwen verdacht of ontkennen ze’, betoogde Eva Vlaardingerbroek op het FvD-congres. ‘Heren in de zaal, u weet het: als u vandaag de dag een deur open houdt voor een vrouw, dan bent u volgens hedendaagse feministen een seksist.’ Even daarvoor had ze met afgrijzen gesproken over feministen die ‘hun okselhaar laten groeien’.

Daarnaast dient het voorkomen van deze vrouwen nog een andere functie: het prikkelt mensen om mee te gaan in het idee dat feministen het witte, traditionele Westen volledig willen afbreken en daarna willen uitleveren aan hordes islamitische jongemannen.

Julia Ebner (28), een Oostenrijks-Engelse onderzoeker van radicaal rechts die verbonden is aan de Londense denktank ISD Global, beschouwt die zelfstilering als de eerste stap om zoveel mogelijk ‘fanboys’ en vrouwelijke bewonderaars aan zich te binden. ‘Door zoveel aandacht te besteden aan hun uiterlijk presenteren ze zichzelf als aantrekkelijk voor mannen en voor vrouwen. Daardoor weten ze vaak binnen een paar weken een gigantische groep volgers op te bouwen op sociale media. Vervolgens spelen ze al dan niet expliciet in op de grote omvolkingstheorie die stelt dat de witte, westerse bevolking wordt vervangen door migranten. Schuldig daaraan zijn de feministen die ervoor zorgen dat witte vrouwen minder vrouwelijk worden en dus minder kinderen krijgen waardoor het geboortecijfer in Europa daalt.’

Breed scala

Volgens Ebner hebben deze rechts-radicale vrouwen een breed scala aan internetmilieus tot hun beschikking waaruit ze kunnen putten voor jonge, mannelijke aanhangers. Belangrijk is vooral de manosphere, een verzamelnaam voor sites, blogs en fora voor versiercoaches en men’s rights activists (MRA). In dit domein leeft het idee dat de man juridisch, economisch en op de liefdesmarkt wordt gedwarsboomd door het feminisme. 

Vrouwelijke aanhangers worden volgens Ebner bijvoorbeeld geworven op onlinefora waar vrouwen in een identiteits- of relatiecrisis bij elkaar komen om het hedendaags feminisme te hekelen als de oorzaak van hun eenzaamheid en/of liefdesperikelen. Ook Ebner zelf was bijna het jonge, mooie gezicht van radicaal rechts. In 2017 ging ze voor haar onderzoek undercover bij de Engelse tak van de Identitaire Beweging, een pan-Europese extreem-rechtse organisatie. Nog voordat ze er blijk van had gegeven dat ze de ideologie van de Identitaire Beweging onder de knie had, werd ze gevraagd om het uithangbord van de organisatie te worden.

‘Ik wist er onderuit te komen door mij heel naïef voor te doen. Maar het liet wel zien dat ze jonge vrouwen graag een zichtbare plek geven. Op die manier hopen ze hun ideologie namelijk acceptabel te kunnen maken bij zoveel mogelijk mannen en vrouwen.’

Vlaardingerbroek werd tijdens het FvD-congres door partijleider Thierry Baudet aangekondigd als een ‘nieuwe, verfrissende stem’ in het debat. In haar speech stelde Vlaardingerbroek dat het feministen niets kan schelen dat Europese steden nauwelijks meer Europees zijn. ‘De westerse man is de aartsvijand, maar de massa-immigratie van honderdduizenden alleenstaande mannen uit zéér patriarchale samenlevingen, dat is blijkbaar geen enkel probleem. En dat terwijl in het multiculturele paradijs Zweden inmiddels eenderde van de jonge vrouwen te maken krijgt met seksueel geweld’ – een toename die volgens Zweedse onderzoekers niet direct te verklaren is door de komst van migranten.

Volgens Vlaardingerbroek is het hedendaags feminisme totaal in de ban geraakt van het ‘cultuurmarxisme’, een term die binnen rechts-radicale kringen wordt gebruikt om te benadrukken dat westerse waarden worden ondermijnd door linkse intellectuelen, feministen, homo’s en etnische minderheden. ‘Alleen is nu de traditionele klassenstrijd vervangen door de strijd van vrouwen en minderheden tegen een nieuwe onderdrukker, te weten: de blanke man.’

In een reactie aan de Volkskrant laat Vlaardingerbroek weten dat ze in haar speech vooral wilde wijzen op het ‘paradoxale karakter’ van het hedendaags feminisme. ‘Enerzijds haat het feminisme niets zo erg als als ‘het patriarchaat’, anderzijds lijkt het geen problemen te hebben met de massa-immigratie van mannen uit zéér patriarchale samenlevingen waar vrouwen als tweederangsburgers worden behandeld. Dat rijmt niet met elkaar, zou je denken.’

Ashley Mattheis, auteur van het promotieonderzoek Schieldmaiden of Whiteness (Schildmaagd van Witheid) waarin ze de rol van vrouwen in wit-nationalistische kringen onderzoekt, bestudeerde op verzoek van de Volkskrant de tekst van Vlaardingerbroek. Volgens Mattheis, verbonden aan de Universiteit van North Carolina, is het framen van feminisme als cultuurmarxisme een duidelijke hint naar de grote omvolkingstheorie. ‘Beide theorieën stellen dat de witte beschaving in verval is geraakt. In haar speech impliceert Vlaardingerbroek dat dit komt door feministen en bruine mensen die een gevaar vormen voor witte vrouwen en mannen. Want witte vrouwen worden seksueel geïntimideerd door de vreemdelingen en witte mannen mogen geen echte mannen meer zijn van feministen.’ Vlaardingerbroek, die afstand neemt van de term ‘radicaal rechts’, weerspreekt deze interpretatie van haar toespraak en beschouwt het als een ‘lasterlijk frame’: ‘Ik heb het niet over huidskleur gehad, ik wilde een cultureel probleem aankaarten.’

Cruciaal

Desondanks noemt Mattheis de rol van vrouwen als Vlaardingerbroek cruciaal voor radicaal rechts. Ze leveren volgens haar een flinke bijdrage aan het demoniseren van minderheden en feministen. Toch blijft het een opmerkelijk gezicht, stelt Mattheis, om vrouwen vanaf een podium het antifeminisme te horen prediken tegenover een voornamelijk mannelijk publiek dat er gul om lacht en applaudisseert. Hoe verenigen ze die prominente rol met hun plek in een groep die de vrouw het liefst bedeesd heeft?

Voor Vlaardingerbroek is dit geen dilemma, zegt ze. ‘Het feit dat ik kritiek heb op het doorgeslagen moderne feminisme, betekent niet dat ik vind dat vrouwen voor niets anders goed zijn dan kinderen baren en allemaal terug moeten naar de keuken. Anders zou ik niet op een podium voor drieduizend man gaan staan.’ Tegelijkertijd, benadrukt ze, ‘is er niets mis met het erkennen van de biologische verschillen tussen mannen en vrouwen en het feit dat deze verschillen verschillende levenskeuzes opleveren. Als een vrouw er op enig moment in haar leven voor kiest om het stichten van een gezin haar eerste prioriteit te maken, dan heb ik daar niets dan respect voor. Toch hoor ik vaak van vrouwen die dat doen, dat zij op die keuze raar worden aangekeken.’

Andere ambitieuze antifeministische vrouwen worstelen er wel mee. Rechts-radicale mannen zijn vaak vol bewondering voor de tradwife, een internetterm voor vrouwen die zich houden aan een traditionele rolverdeling en content zijn met het leven als huisvrouw, moeder en echtgenote. Lauren Southern, die nog single is, krijgt hierom nogal wat seksistische verwensingen naar haar hoofd geslingerd vanuit de radicaal rechtse scene. In de YouTube-video Why I’m Not Married uit 2017 vertelde ze dat ze om haar vrijgezelle en kinderloze bestaan geregeld uitgemaakt wordt voor een ‘gedegenereerde’ en een ‘hypocriet’. Uiteraard zijn traditionele rolpatronen de beste optie, verdedigde Southern zichzelf, maar zolang zij nog niet de juiste partner is tegengekomen, beschouwt ze zichzelf als een uitzondering op de regel. ’

De Nederlandse YouTube-vlogger Ava Brighton noemt ‘vrouwenhaat’ een ‘lastig ding’. Zij ontwaart die haat vooral bij de internetgemeenschap van mannen die zich radicaal afgekeerd hebben van vrouwen, de zogenaamde MGTOW, kort voor Men Going Their Own Way. Die laten onder haar video’s geregeld reacties achter waar de misogynie van afdruipt. ‘Een kleine minderheid van de mannen die reageren wenst alle vrouwen dood. Mij noemen ze wel eens een kameleon. Daarmee bedoelen ze vrouwen die net doen alsof ze sympathiseren met de mannenzaak, maar zodra ze zich hebben binnengewerkt, dan alsnog een feministische agenda opleggen. Ik probeer me dat niet persoonlijk aan te trekken, want ik begrijp wel waar die gevoelens vandaan komen. Mannen hebben het tegenwoordig zwaar. Als ze een relatie aangaan dan lopen bijvoorbeeld ze het risico om gearresteerd te worden omdat de vrouw, zonder bewijs, aangifte van verkrachting doet.’

Geestelijk gestoord

Brighton, die niet met haar echte naam in de krant wil uit angst voor boze feministen, vlogt pas sinds kort op YouTube. Eind september plaatste ze haar eerste video waarin ze de vraag opwerpt of alle vrouwen ‘geestelijk gestoord’ zijn. Het antwoord: ja, de meeste jonge vrouwen die aangeraakt zijn door de laatste golf van het feminisme zijn geestelijk gestoord, want zij kunnen alleen nog maar schreeuwen en een gevoel van slachtofferschap uitventen.

De video werd meer dan 50 duizend keer bekeken. Haar bekendheid onder antifeministische mannen leidde al gauw tot een uitnodiging om te komen spreken op het Messages 4 Men-evenement in Londen. Daar stond ze als enige vrouw in een line-up met mannen die zichzelf ‘vrijheid van meningsuiting-activist’ noemen en vloggers die aanschurken tegen alt-right. Brightons verhaal over hoe de ‘feministische lobby’ de man rechtenloos probeert te maken, werd er warm onthaald.

Zeven jaar geleden emigreerde Brighton met haar partner naar Spanje. Doordat hij jarenlang in de clinch lag met zijn ex-vrouw, ging Brighton zich meer verdiepen in de juridische positie van mannen in echtscheidingskwesties. Op internet las ze dat mannen rechtenloos in de rechtbank zijn gemaakt door de manvijandige feministische lobby. Brighton besloot toen op YouTube het ‘ware gezicht’ van het feminisme te tonen.

Brighton: ‘Het feminisme van vroeger snap ik wel. Toen moest nog echte gelijkheid voor vrouwen afgedwongen worden. Maar de huidige golf feministen strijdt alleen nog maar voor futiliteiten. Ze zijn tegen dingen als manspreading (mannen die ruimte innemen door de benen wijd te spreiden in het openbaar vervoer, red.) en mansplaining (mannen die neerbuigend uitleg geven aan vrouwen, red.). Het gaat ze alleen nog maar om het neerhalen van de man.’

Brighton zegt dat ze er voor waakt om in haar video’s een expliciet politiek geluid te laten horen. Ze is zelf niet tegen migratie, benadrukt ze, maar toch kan ze meekomen in het idee dat ‘feministen via massa-immigratie de blanke westerse man willen wegkrijgen’. Net als Vlaardingerbroek ziet ze Zweden als schrikbeeld. ‘Daar bestaat de regering volledig uit feministen. Die laten heel duidelijk massa-immigratie toe omdat ze de blanke westerse man de mond willen snoeren. Je ziet het ook bij de women’s marches in het Westen. Daar roepen ze leuzen zoals dat de westerse man dood moet en dat iedere migrant welkom is.’

Inmiddels is Brighton ervan overtuigd dat feministen het niet alleen op de witte westerse man hebben gemunt. Door haar vlogs krijgt ze mails van mannen uit alle hoeken van de wereld, van Israël tot India. En allemaal vertellen ze haar hetzelfde verhaal: de feministen hebben het ook op hen gemunt.

‘Daarom maak ik mijn video’s. Ik wil de wereld laten zien wat er gebeurt en wat de daadwerkelijke agenda van feministen is. Het is belangrijk dat juist ik, een vrouw, hierover spreek, want dan zal men het sneller aannemen.’

Verbetering:  Ten onrechte was in een eerdere versie van dit artikel de opmerking weggevallen dat Ava Brighton zelf niet tegen migratie is.