Zoon haalt opgelucht adem. Hij en zijn lief hebben iets te vieren. Ze reserveerden een restaurant op woensdag. Het kan nog net. Om tien uur gaat de tent dicht. En blijft dat dan ook, voor de komende vier weken. Zelf heb ik een hotline met een acteur met wie ik donderdag had afgesproken voor een interview. Hoppa, lockdown. „Een bankje in het park dan maar?”, stel ik voor. „Leuk”, antwoordt hij, „ik neem mijn hond mee.”
Nederland gaat weer deels op slot. Het levert behoorlijk wat commotie op. Slechts een klein deel van de besmettingen met Covid-19 is te herleiden naar een horeca-onderneming (nog geen 5%) en toch moeten alle kroegen en restaurants dicht. Ik lees een uitleg: ja, de meeste mensen raken elders besmet. Maar als er dan eens een keer zo’n superspreader aan een toog hangt en er ook nogal wat drank in de man/vrouw zit, dan kan het ook meteen gigantisch uit de klauwen lopen.
Er worden voorbeelden gegeven. Een studentencafé in Nijmegen kon zomaar ineens 51 besmettingen op de teller bijschrijven na een gezellige avond. En in Hillegom waren het er 31, ook in een kroeg waar mensen een avondje hun zorgen kwamen vergeten. Ga ik erg kort door de bocht als ik concludeer dat kroegen, en dan vooral de etablissementen die vooral door studenten worden gefrequenteerd, dus kennelijk moeilijk te beheersen zijn wat betreft feestgangers met coronadementie? Ik snap dat de overheid vindt dat we die misschien een tijdje moeten sluiten.
Niet dat ik dat niet ontzettend sneu vind trouwens. Ik heb twee studenten hier die gelukkig nog thuis wonen. Ik kan me namelijk helemaal voorstellen dat als je in een studentenhuis woont, net gehoord hebt dat je colleges wederom een tijdlang alleen online worden gegeven, er niet meer gevoetbald en gehockeyd mag worden, je bandje alle net geboekte optredens wel kan vergeten, je verjaardag niet gevierd kan worden en alle decemberfestiviteiten ook op losse schroeven staan; dat als je voorlopig geen kans hebt om iets af te spreken met die leuke jongen/dat mooie meisje, niet kan uithuilen bij opa en oma en de kroeg ook nog dicht is, je met z’n allen inlegt voor een paar dozen wijn en kratten bier en het enorm op een zuipen zet. Dan heb ik die van mij liever thuis dus.
En voordat het alcoholslot op de deur van de supermarkt gaat, sla ik vast even flink in. Ja, daar mag je als lezer alles van vinden. Kom maar door, ik help mijn kinderen aan de drank en zo. Maar het leven is nu even heel naar voor ze. En als het helpt om vanavond samen een flesje (of 2) open te trekken, dan doen we dat lekker.
Goed, dat van die kroegen snap ik dus. Maar waar ik met mijn pet niet bij kan: hoezo moeten die restaurants ook dicht? Ik ken heel veel mensen die in die business zitten. De afgelopen maanden hebben ze tonnen geinvesteerd in spatschermen, aparte zitjes, reserveringssystemen, ruimtewinnende verbouwingen; alle reserves zijn er aan opgegaan. Met man en macht hebben ze hun schouders eronder gezet. Ze hebben zich aan alle restricties gehouden en nou moeten ze alsnog dicht? Waarom?
De laatste keer dat we een hapje gingen eten, moesten we bij de ingang al onze gegevens achter laten en de handen ontsmetten, werd ons verzocht een mondkapje te dragen terwijl we naar de tafel liepen, zaten wij in een rustige hoek zonder buren binnen de vastgestelde afstand en zette de ober alles op tafel met handschoentjes. Er kwam niemand zomaar in onze buurt en we zijn de hele avond op onze plaats blijven zitten. Waar precies schuilde het besmettingsgevaar?
Ja, er wordt alcohol geschonken in een restaurant, maar ik weet zeker dat, na al die inspanningen, zo’n restaurateur zich ook nog wel wil verdiepen in een mocktailkaart. En anders doe je toch een restrictie: een fles wijn per tafel. Of geen drank meer na 8 uur? Er zullen best wel eettentjes zijn waar een fijne maaltijd per definitie uitloopt op een drankgelag waarbij iedereen elkaar emotioneel in de armen valt, maar over het algemeen blijft het toch bij: Zal ik nog een glaasje inschenken en wilt u liever een flesje plat water of met bubbels?’
Als iemand mij uit kan leggen waarom de overheid dan toch heeft besloten dat niet alleen de cafés dicht moeten, maar ook alle restaurants de deuren moeten sluiten, hoor ik dat graag. Ik zou bijna denken dat het zo’n vadertje Staat-dingetje is: ‘gelijke monniken, gelijke kappen; als het ene kind een verjaardagscadeautje krijgt van 50 euro, moeten we aan de andere precies hetzelfde bedrag uitgeven, anders levert het maar scheve gezichten op’ (al wil die tweede liever een Barbie van 20 euro. Jammer dan, dat worden dan 2 ½ Barbies, anders is het niet eerlijk).
Ik ben verder niet recalcitrant. Ik houd me braaf aan de regels en loop in de publieke ruimte met een spatscherm (een mondkapje verdraag ik niet als gevolg van een longaandoening). Ik ga ook echt niet met een klapstoeltje op een terras zitten eisen dat iemand me een broodje kroket serveert omdat ik zo nodig een statetement wil maken. Maar ik wil wel heel graag weten wat de achterliggende motivatie van dit besluit is. De kroegbazen naar de kloten, dan de restauranteigenaren ook? Zoiets?
Dagelijks de mooiste artikelen en interviews.
Ongeldig e-mailadres. Vul nogmaals in aub.
Lees hier ons privacybeleid.