Begrijpen wat je te doen staat, en er tegen opzien. Erkennen dat je niets weet, en toch moeten besluiten aan wie of wat je je vertrouwen geeft. Knarsetanden bij de inconsistenties van het Nederlandse beleid, zonder de inconsistenties in je eigen gedrag over het hoofd te zien.
Weten dat de dood bij het leven hoort, maar beseffen dat dit niet kan gelden als een diepzinnig of nuttig uitgangspunt bij de bestrijding van een pandemie. Overal de andere kant van zien, zonder te denken dat alle kanten altijd gelijkwaardig zijn. Kritiek hebben op Mark Rutte en Hugo de Jonge, wetend dat geen leider kan functioneren zonder fouten te maken. Liever andere leiders gehad, en erkennen dat die dan weer andere fouten gemaakt zouden hebben. Denken dat die minder ernstig waren geweest, maar niets kunnen bewijzen.
De vaccins beschouwen als een godsgeschenk, zonder te geloven dat ze onfeilbaar zijn. Lezen over de nood in de zorg, de werkdruk en het verdriet van het personeel aan de rand van sterfbed na sterfbed, en toch geen voorstander zijn van vaccinatieplicht. Vinden dat de booster, of liever: herhaalprik, veel sneller moet worden ingezet, maar ook dat dat onrechtvaardig is jegens de landen die nog nauwelijks aan vaccineren zijn toegekomen.
Gebombardeerd worden met voorbeelden van landen waar ze het beter doen, en weten dat het op enig moment altijd wel ergens beter gaat dan hier, en dat dit constant verschuift. Geen idee hebben waar we zijn op welke routekaart, en toegeven dat je die routekaarten nog nooit hebt bekeken. Zeggen dat de communicatie beter had gemoeten, zodat andere mensen zich anders hadden gedragen. Chinese resultaten willen hebben, maar geen Chinese maatregelen. Beseffen dat dat niet kan.
Het zoomen haten, maar dankbaar zijn voor wat er digitaal mogelijk is in contactarme tijden. Nooit naar de persconferenties kijken, en zeker weten dat ze onverdraaglijk zijn. Kwaad worden over beveiligers die de wappie-agressie in ziekenhuizen moeten beteugelen, en ook proberen de wanhoop van de wappies te begrijpen. Verbijsterd zijn over het fascisme in het parlement, zonder te denken dat de dagen van de democratie nu zijn geteld. Geloven dat stilzwijgen geen optie is, maar weinig illusies hebben over de kracht van het weerwoord. Begrijpen dat de QR-code een heel verleidelijk instrument is voor controle-zoekende overheden, zonder te menen dat Nederland op weg is naar een dictatuur.
Gek worden van de kakofonie van elkaar tegensprekende deskundigen, en toch blijven geloven dat je niet echt gek bent. Erkennen dat niemand de waarheid in pacht heeft, zonder achter leugens aan te lopen. Het nieuws blijven volgen, terwijl je beter een wandeling had kunnen maken. Afspraken in je agenda zetten en weten dat ze weinig kans maken. Verlangen naar een dag in de zon, warm, maar niet te heet, er klinken kinderstemmen vanuit een zwembad ergens verderop, je leest een boek en verheugt je op de avond, het concert in het park.
Beseffen: die dingen bestaan, maar je kunt ze niet bestellen.
Drie keer per week schrijft Stevo Akkerman een column waarin hij de ‘keiharde nuance’ en het ‘onverbiddelijke enerzijds-anderzijds’ preekt. Lees ze hier terug.
Om u deze content te kunnen laten zien, hebben wij uw toestemming nodig om cookies te plaatsen. Open uw cookie-instellingen om te kiezen welke cookies u wilt accepteren. Voor een optimale gebruikservaring van onze site selecteert u "Accepteer alles". U kunt ook alleen de sociale content aanzetten: vink hiervoor "Cookies accepteren van sociale media" aan.